Υπό αμφισβήτηση θέτει την υποχρέωση της Ελλάδας να αποπληρώσει τα χρέη της ο Ρενό Βιβιέν, γενικός γραμματέας της βελγικής επιτροπής για τη διαγραφή χρέους στον Τρίτο Κόσμο (CADTM).
Στο άρθρο του στην ιστοσελίδα του βελγικού κρατικού ραδιοτηλεοπτικού σταθμού RTBF Info, ο Βιβιέν προτείνει στην Ελλάδα να αναστείλει τις πληρωμές, μέχρι η ελληνική επιτροπή λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους να βγάλει συμπεράσματα.
«Δεδομένης της οικονομικής, κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση νομιμοποιείται να αντιπαραθέσει το νομικό επιχείρημα της "κατάστασης ανάγκης", για να αναστείλει τις πληρωμές της», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Βιβιέν.
Η δυνατότητα αναστολής των πληρωμών μονομερώς στηρίζεται στην υποχρέωση όλων των κρατών να βάζουν σε πρώτη μοίρα το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έναντι των άλλων υποχρεώσεων, όπως εκείνες έναντι των πιστωτών τους. Αυτή η υποχρέωση υπενθυμίζεται από τον πρώην εμπειρογνώμονα του ΟΗΕ, Σεφάς Αλουμίνια και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κοινωνικών Δικαιωμάτων, σημειώνει ο Βιβιέν.
Σε συνέντευξη
του όμως στη γερμανική εφημερίδα Die Welt ο Μοσκοβισί, είπε ότι πρέπει να γίνει σεβαστό
ότι οι Έλληνες διάλεξαν νέα κυβέρνηση αλλά και πως οι Έλληνες πρέπει να
σεβαστούν ότι η χώρα τους έχει αναλάβει δεσμεύσεις έναντι των εταίρων της:
Η Ελλάδα δεν
θα παραμείνει στο ευρώ με κάθε κόστος, επισημαίνει και η εφημερίδα κάνει τίτλο
αυτή του την αποστροφή. Ο ευρωπέος επίτροπος ….μεταξύ άλλων είπε… οικονομικά
ατυχήματα συμβαίνουν. Δουλειά μας δεν είναι να τα προκαλέσουμε, αλλά να τα
αποφύγουμε. Δεν θα κρατήσουμε την Ελλάδα με κάθε κόστος
στο ευρώ, παρά μόνο με αυστηρούς κανόνες που θα είναι αποδεκτοί και από τις δύο
πλευρές.
Ερωτηθείς αν
η Ευρώπη αντέχει Grexit, απάντησε: «Η Ευρωζώνη είναι σε καλύτερη θέση από δύο
χρόνια πριν. Ωστόσο τυχόν έξοδος θα προκαλέσει μεγάλη πολιτική ζημιά καθώς όλοι
θα αναρωτιούνται ποιος θα ακολουθήσει».
Κατά την επίσκεψή του στο Παρίσι ο Τσίπρας, κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης με τους εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ, τόνισε για άλλη μια φορά ότι είναι απολύτως ζωτικής σημασίας να αναδιαρθρωθεί το δημόσιο χρέος και δεν είναι ρεαλιστικό να απαιτεί η Τρόικα 3% πρωτογενές πλεόνασμα για το 2015 .
Ο Μαριάς, μιλώντας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ξανάβαλε στο τραπέζι το θέμα του τραπεζικού διαχωρισμού αλά Glass-Steagall. Οι συνεχείς ενέσεις ρευστότητας, όπως τις κάνει η ΕΚΤ στις παγκόσμιες τράπεζες, εκτρέπουν το χρήμα από την πραγματική οικονομία, τοποθετώντας το σε υπερ-κερδοσκοπικές αγορές, γεγονός που δεν μπορεί παρά να επιδεινώσει την κατάσταση.
Η απαίτηση για αναδιάρθρωση του χρέους , όπως έγινε για τη Γερμανία κατά τη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1953 , που πρόσφατα διατύπωσε ο Τσίπρας, «ερεθίζει όλο τον κόσμο» και αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν συνεργάζεται». Για την Τρόικα, όπως και για την Marine Le Pen , «ένα χρέος είναι ένα χρέος».
Ωστόσο δεν είναι, γιατί όπως αποδεικνύει ο Michel Husson σ' ένα σημείωμα της γαλλικής επιτροπής για το Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους (CAC) , το 56% του ελληνικού χρέους που διαμορφώθηκε πριν από την κρίση ήταν παράνομο.
Αναδημοσιεύουμε εδώ το σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε χθες στην Humanité . Για τον Jean Gadrey , Επίτιμο Καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λιλ 1, αγγίζει ακόμη και το 70%!
Σύμφωνα με το γαλλικό Συλλογικό Όργανο για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους (CAC), το ελληνικό δημόσιο χρέος πριν από την κρίση είναι προϊόν γάμου από δύο κακά που γεννήθηκαν το ένα μετά το άλλο: τα υπέρογκα επιτόκια κατά τη δεκαετία του 1980 και η μείωση των κρατικών εσόδων στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Το γαλλικό Συλλογικό Όργανο για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους (CAC), κυκλοφόρησε σήμερα την τελική έκδοση της «συμβολής στον λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους».
Και είναι σαφές ότι τα λεπτομερή συμπεράσματα του σημειώματος δεν πηγαίνουν προς την κατεύθυνση των ιερέων του υπερ-φιλελευθερισμού.
«Η άνοδος του ελληνικού χρέους πριν από την κρίση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα εξωφρενικά επιτόκια (μεταξύ 1988 και 2000) και στη μείωση των δημόσιων εσόδων που προκλήθηκαν από τα δώρα και τις φορολογικές αμνηστίες μετά το 2000» , βεβαιώνει η έκθεση του συλλογικού οργάνου.
Χωρίς αυτές τις παρεκκλίσεις, δεν θα αντιπροσώπευε παρά μόνο το 45% του ΑΕΠ το 2007, αντί του 103%. Από αυτές τις διαπιστώσεις, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι το 56% του ελληνικού χρέους που διαμορφώθηκε πριν από την κρίση ήταν παράνομο.
Καθαρά και χωρίς καμία αμφιβολία.
Το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για λογιστικό έλεγχο του χρέους έλαβε ήδη την πρώτη απάντηση από τους υποστηρικτές της φιλελεύθερης ορθοδοξίας υπό το σχήμα μιας τρύπας στο νερό.
Βεβαίως, πρέπει να ειπωθεί ότι δεν ήταν η παρθενική βολή του γαλλικού Συλλογικού Οργάνου για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους (CAC), που αποτελείται από μέλη των εμβρόντητων οικονομολόγων, της Attac και άλλων κριτικών στοχαστών της φιλελεύθερης ορθοδοξίας. Ήδη το περασμένο έτος, η ίδια γαλλική ομάδα είχε ασχοληθεί με το χρέος της Γαλλίας, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους. Τότε, μάθαμε ότι το 59% του γαλλικού δημόσιου χρέους δεν ήταν νόμιμο.
Ποιοι είναι οι λόγοι γι' αυτό το άλμα του ελληνικού χρέους;
Για το ελληνικό πρόβλημα, η ιδέα ήταν απλή: να ξαναπάμε στις πηγές του χρέους. Γιατί αν έχει γίνει δεκτό ότι η έκρηξη του Ελληνικού χρέους (σήμερα στο 175% του ΑΕΠ) οφείλεται κυρίως στις πολιτικές λιτότητας με αναγκαστική πορεία υπό τη καθοδήγηση της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή), δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το ίδιο το χρέος είχε ήδη σκαρφαλώσει στο 103% του ΑΕΠ το 2007, δηλαδή στην αυγή της οικονομικής κρίσης.
Τα δημόσια ελλείμματα προέρχονται από μια «πληθωρική διοίκηση, 7% του ΑΕΠ, έναντι 3% στην υπόλοιπη Ευρώπη», και από μια «δυσκολία συλλογής των φόρων και έλεγχου των δαπανών», υπενθυμίζει ο οικονομολόγος Michel Husson, ένας από τους κύριους συντελεστές της παρούσας έκθεσης, στον οποίον αρέσει να αμφισβητεί αυτό το μοιρολόι.
Βασισμένο σε μελέτη σε βάθος των εθνικών αναθεωρημένων από την Eurostat λογαριασμών της Ελλάδας, η έκθεση της CAC προσφέρει νέα επιχειρήματα και θέτει νέα ερωτήματα.
Πώς, αλήθεια, μπορεί το χρέος μιας χώρας από το 20% του ΑΕΠ το 1980 να περάσει στο 103% του ΑΕΠ στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ήτοι οκτώ χρόνια πριν από την οικονομική κρίση;
Η απάντηση του συλλογικού οργάνου είναι σαφής: «Παρά την απότομη αύξηση της φορολογίας στη δεκαετία του 1990, η εκτίναξη του ελληνικού χρέους πριν από την κρίση οφείλεται στα υπέρογκα επιτόκια (μεταξύ 1988 και 2000) και τη μείωση σε μεγάλο βαθμό των κρατικών εσόδων που προκλήθηκαν από τις φοροαπαλλαγές μετά το 2000» βεβαιώνει η έκθεση της CAC, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το 56% του ελληνικού χρέους είναι παράνομο.
Για την περίοδο μεταξύ 1980 και 1993 η μελέτη της CAC σημειώνει ότι τα επιτόκια (μέσος όρος 12% έως 13%) συνέβαλλαν στην αύξηση του χρέους κατά 57%, ένα ποσοστό που έφτασε ακόμη και το 65% μεταξύ του 1988 και του 1993.
«Αυτή η επιβάρυνση από τόκους αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό στο φαινόμενο χιονοστιβάδας που προκαλείται όταν το επιτόκιο είναι υψηλότερο από το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ», λέει ο Michel Husson.
Αλλά τότε ποιοι είναι οι λόγοι για αυτό το άλμα του ελληνικού χρέους κατά τα έτη 1980-1990;
Ο Θωμάς Coutrot, μέλος των εμβρόντητων οικονομολόγων και συμπρόεδρος της Attac, βάζει στο στόχαστρο τον επιζήμιο ρόλο των χρηματοπιστωτικών αγορών και των τραπεζών.
«Η κύρια αιτία αυτού του άλματος του ελληνικού χρέους είναι η νομισματική κρίση της δεκαετίας του 1990, όταν πολλές χώρες ετοιμάζονταν τότε να υιοθετήσουν το ευρώ», δήλωσε ο οικονομολόγος στην Humanité.
Η κερδοσκοπία επάνω στα ευρωπαϊκά νομίσματα είχαν καταστροφικές συνέπειες. Και τριάντα χρόνια αργότερα συνεχίζουμε να πληρώσουμε ακριβά αυτήν τη κερδοσκοπική κρίση, η οποία αντιπροσωπεύει περίπου το 30% του σημερινού χρέους της Ελλάδα κάτι που ισχύει εξάλλου και για τη Γαλλία.
Για να καταλάβουμε καλά την έκταση της ζημίας, το κείμενο δείχνει πόσο θα έπρεπε να είναι το «κανονικό» ποσοστό του ελληνικού χρέους, παίρνοντας ως αναφορά ένα ρεαλιστικό επιτόκιο κάτω του 3%.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: «Αν το επιτόκιο του χρέους δεν είχε γλιστρήσει μεταξύ του 1988 και του 2000, ο λόγος χρέους / ΑΕΠ θα ήταν το 2007: 64,4% αντί του 103, 1%, ήτοι μια διαφορά 38,7 ποσοστιαίων μονάδων». Με άλλα λόγια, ένας μέσος όρος τεσσάρων μονάδων λιγότερος κάθε χρόνο!
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! εκτός από το φαινόμενο της χιονοστιβάδας που προκαλείται από τα αθέμιτα επιτόκια, η Ελλάδα υποφέρει επίσης από μια σκληρή έλλειψη εσόδων μετά την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη.
«Τα δημόσια έσοδα, πάντα σε ποσοστό του ΑΕΠ, άρχισαν να πέφτουν με τον ίδιο ρυθμό με τον οποίον είχαν αυξηθεί. Από το 2005 και μετά, η αύξηση των δαπανών συνεχίστηκε με αυξανόμενο ρυθμό», δηλώνει ο Michel Husson.
Αν τα δημόσια έσοδα δεν είχαν μειωθεί από το 2000, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αντιπροσώπευε το 86,2% του ΑΕΠ αντί του 103,1%, μια διαφορά 16,9 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ.
Συμπέρασμα, αν τα επιτόκια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα είχαν παραμείνει λογικά (περίπου 3%), και τα έσοδα είχαν διατηρηθεί σταθερά, τότε... το ελληνικό χρέος θα αντιπροσώπευε μόνο το 45,3% του ΑΕΠ αντί του 103,1%, ήτοι μια διαφορά του 57,8% του ΑΕΠ!
Οι αριθμοί δεν ψεύδονται.
Και ας μη αρέσει στη κα Μέρκελ, η τεμπελιά που αποδίδεται από τους λαϊκιστές στους Έλληνες σίγουρα δεν έχει τίποτα να κάνει με το χρέος που καλούνται να πληρώσουν σήμερα.
Οι Έλληνες χάνουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο τη δική τους εμπιστοσύνη προς τους εταίρους της ΕΕ.
Υπάρχει το δεδομένο ότι το μοντέλο πολιτικής που εφαρμόζεται ήδη επί πέντε χρόνια στη χώρα μας, έχει αποτύχει παταγωδώς. Με τραγικές συνέπειες για εκατομμύρια πολίτες, για την οικονομία, για την ίδια την προοπτική της Ελλάδας ως ελεύθερης δημοκρατικής χώρας. Αυτό ακριβώς το μοντέλο οι εταίροι μας θέλουν να συνεχιστεί, απαράλλαχτο.
Και προσπαθούν να επιβάλλουν τη συνέχισή του με την απροκάλυπτη καταφυγή στον εκβιασμό και την τρομοκρατία εις βάρος της χώρας μας, κυρίως (αλλά όχι μόνο) δια της σχεδιασμένης και κατευθυνόμενης οικονομικής ασφυξίας. Για να πετύχουν τι; Την επιστροφή άνευ όρων στο ίδιο μοντέλο θανάτου για την ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου